ยังทนต้องฝืนต่อไป ทำได้แค่ฝืนยังไหว
ยังไม่รู้จะไปทางไหน อาจหยุดคนแล้วหายไป
สูญลมหายใจ

ฉันก็ทำได้เพียงแค่จมอยู่กับตัวเองทุกค่ำคืน
ในใจก็พอจะรู้อยู่ว่าความสุขนั้นมันไม่ยั่งยืน
แม้เจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องทนไว้ ก็ต้องกล้ำกลืน
ถ้าถามเคยมีความสุขแค่ไหนก็จำไม่ได้หรอก
ฉันลืม อาจจะเคยมีครั้งนึงแต่คงเป็นแค่อดีต
ผ่านแต่ก็จำได้ดีว่าในตอนนั้นมันดีกว่า
และคงเป็นสิ่งเดียวในชีวิตฉันที่ขาด
พอคิดถึงความตายมันทำให้ฉันอยากรีบจาก
มันเหมือนกับมีบาปทุกวินาทีแล้วเข้ามาทิ่มแทง

ตอนแรกเราก็แค่เหยียบมันไปนานๆ มันบดขยี้แทน
เป็นความเจ็บและใจมันเล็กและเอามาจี้แรง
ทุกอย่างมันกลายเป็นถูก แต่มันกลับกลายเป็นฉันที่แพง
จะวิ่งแซงแต่เพราะฉันเองที่มันยังวิ่งตาม
ทุกอย่างไม่เป็นดั่งฝันเหมือนกับฉันเคยนิยาย
บางทีก็มีความสุขแต่ก็เป็นแค่เพียงฝันยามนิทรา

ก่อนที่ไอ้ฉันจะลุกขึ้นก่อนที่ฝันนั้นหายไปในพริบตา
คุณลองคิดตามมันทรมาณอย่างไร
ถ้าเท่ากับความปวดร้าวที่อยู่ในใจทุกนาที
หาความสุขอยู่แต่ที่ไหนบ้างไหม
ความหมายคงเป็นสิ่งเดียวที่ใจของฉันต้องการมี
อยากจะตาย แล้วหายไปตามกาล
มันไม่มีเลย ไม่มีแม้ความรัก

ยังทนต้องฝืนต่อไป ทำได้แค่ฝืนยังไหว
ยังไม่รู้จะไปทางไหน อาจหยุดคนแล้วหายไป
สูญลมหายใจ

เหมือนกับอยู่คนเดียวในโลกทั้งที่ผู้คนมากมาย
มรภาพที่ดำมืดมีเพียงแสงดาวพร่างพราย
ไม่เห็นมีแม้แต่สักคนที่จะคอยเคียงข้างกาย
พยายามที่จะไม่จบแต่สำหรับฉันคงยากไป
ลงไปถึงข้างในมันมีแต่ความเปล่าเปลี่ยว
มองลงไปไม่เห็นอะไรมีเพียงแค่ฉันที่โดดเดี่ยว
หวังไว้ว่าในสักวันจิตใจของฉันคงอาจเปลี่ยน
เพราะฉันเองก็ไม่อาจทนกับความทุกข์ทนที่ไม่อาจเบี่ยง
เหลือเพียงเท่านั้น เพียงแค่ฉัน
นี่คือเหตุผลทำไมฉันเมาประจำ
มันคงไม่มีสวรรค์เหมือนอย่างที่พูดกันมั้ง
ฉันก็เลยต้องมาประทังตัวเองซ้ำๆ
นับกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ความเจ็บนั้นยังไม่ลาง
แม้จะเนินนานแค่ไหนความปวดนั้นยังไม่ซา
และฉันควรทำอย่างไรให้ความเจ็บนี้ได้จาง
เพราะมันเริ่มจะไม่ไหวทนต่อไปได้ไม่นาน
แม้ว่าคิดไงก็ตามก็ต้องการความตาย
เพราะฉันหมดหนทางจะสู้ไม่รู้ต้องไปทางใด
เพราะต่อสู้กกับความเจ็บปวดตัวฉันรู้สึกว่านานไป
ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าควรทำยังไง

ยังทนต้องฝืนต่อไป ทำได้แค่ฝืนยังไหว
ยังไม่รู้จะไปทางไหน อาจหยุดคนแล้วหายไป
สูญลมหายใจ