บางคนมีรถกลับไอสัสบางคนมีตังค์ใช้
บางคนไม่มีจะกินเเล้ววันพรุ่งนี้ไม่รู้จะมีตังค์ไหม
เเต่ฟังไว้
บางคนเหนื่อยตัวเเทบขาดเเต่บอกว่ายังไหว
บางคนเเค่ตื่นไปเรียนตอนเช้าเเม่งยังไม่รู้ว่าทันไหม
บางคนทำงานจนลืมคนรอบตัว
บางคนเเร็พช้าบางคนก็ชอบรัว
ตัวเราเท่านั้นที่รู้ตัวดี
เเต่อย่าพึ่งท้อที่ลำบากกว่าเราเค้าก็ยังมี
วันนี้มีเรื่องมีราวที่อยากจะเล่า
ไม่ใช่เเค่เรื่องสั้นเเต่ว่ามันยังเป็นเรื่องเศร้า
เเละจับเอาสิ่งที่ผมคิดเเละสิ่งที่เห็นมาเชื่อมเข้า
โว้วจากเด็กบุรีรัมย์ขอเเร็พเเทนเพื่อนเจ้าเเละพวกเจ้า
โย่วเริ่มจากตอนเด็กหนูถูกทิ้งให้โตมา
ชีวิตไม่รู้จักพ่อไม่รู้จักเเม่รู้จักเเค่ยายตา
ไม่เคยได้ขับรถหนูขี่ควายในท้องนา
เเละใช้ชีวิตเเม่งไปวันๆเเค่หวังให้พ่อเเม่กลับมา
ถ้าเครียดก็เเค่นอนหลับตาโดนทารุณเเต่เยาว์วัย
ชีวิตในวัยเด็กถูกความกำพร้าพรากเอาไป
ไม่หวังจะมีเงินจะมีทองให้เท่าใคร
หนูเพียงเเค่หวังมีคนมารับมาฟังมาเข้าใจ
โคตรน่าเศร้าใจชีวิตที่เป็นไป
คนอื่นเขาก็ยังมีความหวังกลับมามองที่เรามั่ง
เหมือนฟ้าไม่เป็นใจ
เเละเสื้อก็ใส่ขาดๆพอไปโรงเรียนก็โดนเพื่อนไล่เเกล้ง
เเละไส้ดินสอไม่เคยมีใช้ผมมีอย่างเดียวคือ
ไส้เเห้ง เเต่ว่าช่างเเม่ง
ก็ได้เเต่บอกตัวเองว่าช่างเเม่ง
ผมเกิดมาทำไมวะผมยังไม่เข้าใจเเละความจนของผมไม่เคยออกไป
เวลาผมมีปัญหาก็ไม่มีพ่อมาปลอบใจ
เเล้วเวลามีงานวันเเม่ผมอยากถามเเค่ว่า ให้ผมกอดใคร
อยากมีสักครั้งสักครา ที่ฝันของฉันนั้นกลับมา
สดับกับเสียงก่อนจากลา สลับกับภาพตอนหลับตา
ยินเสียงสุดท้ายเเห่งศรัทธา โดนมรสุมรุมพัดพา
ปากท้องต้องมาก่อนปรัชญา เเละจำผมไว้ผมอัตตา