[arve url=”https://www.youtube.com/watch?v=lFsXixn7PGY” /]
ຄອດເພງ นี่ฉันเอง – Lipta Feat. Kob Flat Boy
To view full edition please click here
[E]* นี่ฉันเอง[Bb].. คนนี้ นี่ฉันเอง[Gm]คนเดิมที่ยังรักเธอ นี่ฉันรอ[Eb]ที่จะได้เจอ ยังรอ[Dm]ที่จะพบเธอ
ไม่ว่[Cm]านานแค่ไหน[F]
** นี่ฉันเอง[Bb].. คนนี้ นี่ฉันเอง[Gm]เธอยังจำกันได้รึเปล่า นี่ฉันรอ[Eb]ที่จะได้ข่าว ยังพอ[Dm]รู้ถึงเรื่องราว
นี่ฉั[Cm]นเองคนนี้ [F]
ฉันไม่รู้เ[Bb]ธอจะขำ หรือขยำมันทิ้งไป แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้อ่านมันหรือไม่
ที่กลัว[Gm]ยิ่งกว่านั้นแต่ก็ยังจะฝืนใจ คือกลัวเธออ่านแล้วจำไม่ได้ว่าฉันคือใคร
สวัส[Eb]ดีนะ ยังสบายดีรึเปล่า จะได้ยิน[Dm]ข่าวคราวก็ตอนที่เพื่อนเธอบอกกล่าว
ฉันฝาก[Cm]จดหมายนี่ ผ่านเพื่อนของเธอไป อย่า[F]เพิ่งตกใจ จะเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใคร
วันนั้น[Bb]เป็นวาไทน์เธอได้ดอกไม้จนเต็มมือ แต่ฉันหลบอยู่หลังเสา ยืนมองเป็นไอ้บื้อ
ตอน[Gm]เธอสบตาฉันเอาแต่ยืนแข็งทื่อ เธอยิ้มแล้วจากไป เลยไม่ได้ให้ดอกไม้ในมือ
ฉันเก็บ[Eb]มันใส่สมุด ทับมันมาหลายปี จนมันแห้ง[Dm]ติดกระดาษและเอาใส่จดหมายไปด้วย
ถึงบางใบมั[Cm]นอาจจะหลุด แต่อย่างน้อยในที่สุด มันก็ถึง[F]มือเธอ คนที่ฉันรักมาเสมอ
( ซ้ำ * , ** )
ตอน[Bb]มหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม สารภาพตรงนี้เลยฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป
เราทัก[Gm]กันในโรงอาหาร และงานมหาลัย เธอยิ้มตามมารยาทเพราะฉันก็เหมือนคนอื่นไกล
หลัง[Eb]จบการศึกษา ต่างคนก็แยกย้าย บางคน[Dm]ติดต่อได้ บางคนก็เงียบหาย
และหลังจากงาน[Cm]เลี้ยงรุ่น ที่ผ่านมาเมื่อปีกลาย ฉันตัดสินใจเ[F]ขียนจดหมายฉบับแรกและคงสุดท้าย
ยิน[Bb]ดีด้วยนะ เพิ่งรู้ว่าเธอจะแต่งงาน ปลายปีนี้และ
หวัง[Gm]ว่าคงจะเชิญฉันไปเป็นสักขีพยาน ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันอยากจะไปยินดีในงาน
และ[Eb] ขอโทษที่ส่งจดหมายไป ถ้าไม่บอก[Dm]ให้เธอรู้ชีวิตนี้คงเสียใจ
แค่เห็น[Cm]เธอมีความสุขคือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ ลงท้าย[F]ด้วย ปล.ว่ารักและห่วงตลอดกาล
ไม่รู้[Eb]ว่าเธอจำได้ไหม..[Ebm] กับเรื่องราว[Dm]ของเราคราวนั้นG7
แต่ฉั[Cm]นยังจดจำวันเหล่านั้นได้ดี [F] และยังคิดถึง
( ซ้ำ * , ** )
ເນື້ອເພງ นี่ฉันเอง – Lipta Feat. Kob Flat Boy
* นี่ฉันเอง.. คนนี้ นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ นี่ฉันรอที่จะได้เจอ ยังรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานแค่ไหน
** นี่ฉันเอง.. คนนี้ นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า นี่ฉันรอที่จะได้ข่าว ยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี่ฉันเองคนนี้
ฉันไม่รู้เธอจะขำ หรือขยำมันทิ้งไป แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้อ่านมันหรือไม่
ที่กลัวยิ่งกว่านั้นแต่ก็ยังจะฝืนใจ คือกลัวเธออ่านแล้วจำไม่ได้ว่าฉันคือใคร
สวัสดีนะ ยังสบายดีรึเปล่า จะได้ยินข่าวคราวก็ตอนที่เพื่อนเธอบอกกล่าว
ฉันฝากจดหมายนี่ ผ่านเพื่อนของเธอไป อย่าเพิ่งตกใจ จะเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใคร
วันนั้นเป็นวาไทน์เธอได้ดอกไม้จนเต็มมือ แต่ฉันหลบอยู่หลังเสา ยืนมองเป็นไอ้บื้อ
ตอนเธอสบตาฉันเอาแต่ยืนแข็งทื่อ เธอยิ้มแล้วจากไป เลยไม่ได้ให้ดอกไม้ในมือ
ฉันเก็บมันใส่สมุด ทับมันมาหลายปี จนมันแห้งติดกระดาษและเอาใส่จดหมายไปด้วย
ถึงบางใบมันอาจจะหลุด แต่อย่างน้อยในที่สุด มันก็ถึงมือเธอ คนที่ฉันรักมาเสมอ
( ซ้ำ * , ** )
ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม สารภาพตรงนี้เลยฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป
เราทักกันในโรงอาหาร และงานมหาลัย เธอยิ้มตามมารยาทเพราะฉันก็เหมือนคนอื่นไกล
หลังจบการศึกษา ต่างคนก็แยกย้าย บางคนติดต่อได้ บางคนก็เงียบหาย
และหลังจากงานเลี้ยงรุ่น ที่ผ่านมาเมื่อปีกลาย ฉันตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับแรกและคงสุดท้าย
ยินดีด้วยนะ เพิ่งรู้ว่าเธอจะแต่งงาน ปลายปีนี้และ
หวังว่าคงจะเชิญฉันไปเป็นสักขีพยาน ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันอยากจะไปยินดีในงาน
และ ขอโทษที่ส่งจดหมายไป ถ้าไม่บอกให้เธอรู้ชีวิตนี้คงเสียใจ
แค่เห็นเธอมีความสุขคือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ ลงท้ายด้วย ปล.ว่ารักและห่วงตลอดกาล
ไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม.. กับเรื่องราวของเราคราวนั้นG7
แต่ฉันยังจดจำวันเหล่านั้นได้ดี และยังคิดถึง
( ซ้ำ * , ** )